"มึงอย่ารู้เลยดีกว่า"

     เธอร้องไห้ แต่ทำไมไม่มีใครสนใจล่ะทั้ง ๆ ที่เธออยู่ในสภาพกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงเสาไฟฟ้าข้างถนน เธอที่เหลือขาเพียงข้างเดียวกับแขนที่หัก และบิดเบี้ยวจนผิวรูปอยู่ข้างถนนแท้ ๆ ในเวลากลางวันแสก ๆ ใบหน้าที่มีอยู่เพียงครึ่งเดียวนั้นค่อย ๆ หันมาสบตากับผม

"พิท"

เธอสบสายตากับผมด้วยแววตาที่อิดโรยแล้วค่อย ๆ ยกแขนที่หัก และบิดเบี้ยวจนผิดรูปนั้นขึ้นมาแล้วค่อย ๆ กวักมือเรียกผมเข้าไปหา

"ไอสัส พิท"

"ฮะ..มึงว่าไงนะ"

     ผมสะดุ้งจนตัวโยนเมื่อมือหนาของ "บอส" เพื่อนร่างท้วมที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยประถมตบเข้าที่ไหล่เพื่อเรียกสติ

"มึงเหม่อเหี้ยไรเนี่ย จะไปอยู่ต่างจังหวัดตัวคนเดียวแล้วจะไม่ให้กูห่วงได้ยังไง"

     ตามที่ไอบอสว่านั่นแหละครับ อีกสองวันผมจะต้องไปอยู่ในเขตชนบทของจังหวัดเชียงใหม่ตามคำสั่งของพ่อกับแม่

"เอ่อ..กูก็ไม่รู้ว่ะ กูว่ารู้สึกแปลก ๆ อีกแล้ว"

         ทันทีที่ผมพูดประโยคนั้นจบลงแววตาของไอบอสก็พลันเปลี่ยนเป็นแววตาที่จริงจังขึ้นมา ก่อนที่มันจะค่อย ๆ จับไหล่ผมให้หันมาสบตากับมันก่อนที่มันจะถามคำถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจรัง

"มึงยังเห็นอยู่ใช่ไหม"

.

.

"อืม กูยังเห็นอยู่"

อ๋อ..สาเหตุที่คนอื่นมองไม่เห็นเธอ นั่นคงเป็นเพราะเธอไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว